ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ

[1st verse]
Τα μάτια σου κοιτάζω... βυθισμένα χρώματα...
ήλιους, φεγγάρια, αναζωπυρώματα,
καμώματα, χρώματα, εφηβικές πνοές,
πρόσωπα παιδιών χίλιες και μια νυχτιές...
Συναίσθημα ατόφιο, νοιώσε την καρδιά μου,
τικ-τακ, ακούς; Ο κόσμος ζωγραφιά μου...
Το τετράδιο της Ζωής άνοιξα να γράψω,
να κάψω ό,τι με καίει και θέλω να ξεχάσω...
Και είναι στιγμές που ένας άνεμος ξεσπάει
σε χώρες μακρινές Ελεύθερες μας πάει
σε πράσινα λιβάδια, ηλιόλουστες πλαγιές,
πέρα απ’ τους ωκεανούς στου κόσμου τις γωνιές...
Λιώσανε οι καρδιές σαν χαμόγελα ανθρώπων,
Αγνότητα, γέννηση... κλάμα νεογέννητων
εύθραυστων, αθώων ονείρων που θεριέψανε
και σπάσανε δεσμά αόρατα που δέσανε
τη Μάνα μας τη Φύση με συρματοπλέγματα,
τις θάλασσες μολύνανε, τα ηλιοβασιλέματα,
καρδιές, συνειδήσεις... το βλέμμα των παιδιών
έγινε απλανές λόγω των ουσιών...
«Ναι» ή «Όχι», εκλογές, δημοψηφίσματα...
διχόνοια, φόβος... σκοτεινά αισθήματα
έχουν κατακλύσει την ψυχή κάθε ανθρώπου,
ανουσιότητα, μίσος υπάρχει όπου κοιτάξω...

[hook]
Μιλάω για το όνειρο που αν δεν ήταν όνειρο...
ένα κομμάτι ήλιου θα φόραγες για πρόσωπο...
Ουράνια Τόξα, λουλούδια στα μαλλιά,
δες την Ουτοπία να έρχεται κοντά...
είναι όμως μακριά... για ετούτη τη γενιά
που γνώρισε καταστολή, βία, χημικά...
Άγνωστο το μέλλον, όνειρο απρόσωπο,
ίσως, μέσω της Αγάπης να ζήσουμε το όνειρο...

[2nd verse]
Είναι ώρες που καίγομαι σαν τα ηλιοτρόπια
και χάνομαι σε κόσμους του Vincent τα ψυχότροπα,
είναι ώρες που πασχίζω μία μνήμη να αγγίξω
μα αυτή χάνεται στη Λήθη, πλέον δε γυρίζει πίσω...
Είναι άλλη μία μέρα πιο κοντά στον θάνατο
σαν πιείς απ’ το ποτήρι το ύδωρ των αθάνατων...
Ο ήλιος αναδύθηκε, πνοή Ζωής εμφύσησε
άλλη μία μέρα που ένα παιδί γεννήθηκε...
στερήθηκε, λυπήθηκε, προδόθηκε, αγάπησε,
πικράθηκε, ερωτεύτηκε, σε πορείες μάτωσε...
έπεσε κάτω και ξανά σηκώθηκε,
έγινε φωτιά που μες στην πόλη θέριεψε,
και ανθισε ροδίζοντας το αστικό τοπίο
με φλόγες που στον ουρανό δείξαν’ ένα σημείο,
σημείο Φωτεινό, μη επιστροφής...
ακολουθώ τον δρόμο πάντα της ψυχής.
Πιστεύω πως ο κόσμος έχασε το νοήμα...
αυτό απλά σημαίνει αδερφέ υπάρχει πρόβλημα...
και είναι το ερώτημα: «θα υπάρξει αλλαγή;»
και επίσης ένα «πως;», αλλά και το «γιατί;»...
Καιρός για αλλαγή πλεύσης και πορείας,
δεν ξέρω που θα βγάλει αυτή η ιστορία...
γιατί ποτέ δεν ένοιωσα και ούτε ποτέ είδα
το Ιδανικό σε κάποια κοινωνία...

[hook]

GAZING INTO UTOPIA

[1st verse]
I look into your eyes... sunken colors...
suns, moons, revivals,
antics, colors, teenage puffs,
the faces of the children, a thousand and one nights...
Solid feeling, feel my heart,
tic-toc, can you hear it? The world is my painting...
I opened the notebook of life to write,
to burn everything that burns me and I want to forget...
And there are moments when a wind blows
and takes us to faraway free lands
in green fields, sunny mountainsides,
across the oceans, to the corners of the world...
The hearts have melted like human smiles,
Purity, birth… crying of the newborns
fragile, innocent dreams that festered
and broke invisible chains that tied
our Mother Nature with barbed wire,
they polluted the seas, the sunsets,
hearts, consciences… the children’s look
became glassy because of the substances...
“Yes” or “No”, elections, referenda…
diversion, fear… dark feelings
have flooded the soul of every man,
insipidity, hatred everywhere I look…

[hook]
I’m talking about the dream that if it wasn’t a dream…
you would have worn a piece of the sun for a face...
Rainbows, flowers on the hair,
see Utopia coming close...
it’s faraway though… for this generation
that has met suppression, violence, chemicals…
The future is uknown, a faceless dream,
maybe through Love we’ll live the dream…

[2nd verse]
There are times that I burn like the sunflowers
and I lose myself in Vincent’s worlds the psychoactives,
there are times that I struggle to touch a memory
but it gets lost in Oblivion, and doesn’t come back anymore…
It’s another day closer to death
when you drink from the glass the water of the immortals…
The sun has risen, it has infused the puff of Life
another day that a child was born…
it was deprived, saddened, betrayed, it held dear,
embittered, fell in love, bled in strikes…
fell down and got up again,
became fire that festered in the city,
and bloomed browning the city’s scenery
with flames that pointed to a spot in the sky,
a bright spot, of no return…
I always follow the path of the soul.
I believe that the world has missed the point…
and that simply means brotha that there is a problem…
and there is the question: “will there be a change?”
and also “how?”, but “why?” as well…
Time to change the route,
I don’t know where this will go…
because I never have I felt and never have I seen
the Ideal in any society…

[hook]