ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΩΠΗΣ ΓΕΝΙΑΣ

[1st verse]
Γυρεύοντας τον ήλιο, ουτοπία λευτεριάς,
γερασμένα όνειρα απρόσωπης γενιάς,
περπάτησαν δρόμους πέρα μακριά,
το φως εδώ δε φτάνει, ούτε η ανθρωπιά...
περάσανε λεωφόρους, σκοτεινά στενά
με graffiti σε τοίχους, χνώτα ανεξίτηλα
σε τζάμια λεωφορείων, σε βαγόνια τρένων,
επί της Αλεξάνδρας και στη Μεσογείων…
στην κάθε πλάκα κάθε πεζοδρομίου,
ίχνη χαμμένα θα δεις στην Πατησίων
του ’80 θυμάμαι στο κτήμα Δρακόπουλου
μεγάλο κλουβί είχε γεμάτο παπαγάλους...
Αργόσυρτες σκιές, της πόλης ενοχές,
της Γκράβας τα σχολεία μοιάζουν φυλακές,
νύχτες μαγικές, απρόσωπες στιγμές,
πίσω απ’ τη Λεωφόρο πολύ βαθιές πληγές...
χάσκουν ανοιχτές, Απρίλης 2004,
κρατάω αδερφέ τον αριθμό 4,
τα μάτια 14... ολονυχτίς περπάτησα
τη μισή Αθήνα μέχρι τα ξημερώματα,
θυμάμαι οδοφράγματα, ανήμερα βλέμματα,
τη Σταδίου όλη με καμμένα καταστήματα,
βήματα πένας που έγραψε ποιήματα
τα άνθη του κακού, αιώνια αμαρτήματα,
μέσα μου βαθιά ψάχνω άσπιλα αισθήματα...
το βλέμμα της φωτιάς, εφηβικά βιώματα...
μια αίσθηση φρεσκάδας ενός ατόφιου κόσμου,
δαιμόνικες μορφές, την όψη του Διαβόλου
δεν ξεχνώ όταν μέσα μου επίμονα κοιτώ
να βρω ένα μέρος λίγο φωτεινό...
δωμάτιο αστικό, της φαντασίας όριο,
«κάθε σου ζωγραφιά γκρεμίζει ένα σύνορο...».

[2nd verse]
Σφιγμένο το ζωνάρι, σήμερα έχει πάλη
καθημερινή με αντίπαλο το άστυ,
Αθήνα, τσιμέντο, πολυκατοικίες,
Πτώσεις μετράω σε φρίκης ιστορίες
μίας νοσηρής ζωής με μοχθηρό το φόντο,
διαθέσεις καταπίεσης, τον προδότη χρόνο,
σημάδια βλέπω, κώδικες που σπάσανε,
αισθήματα, φιλίες, ανθρώπους που αλλάξανε...
Εποχές, οικτρές, γάμα τα στιγμές...
κάποιες νύχτες στα Εξάρχεια ήταν ρομαντικές...
παρεμβολές, περιγραφές, ζωής καταγραφές,
μην την ψάχνεις, σκοτώνει, το άγχος, το στρες...
Νύχτες φωτεινές, με έλκουν οι φωτιές
σε αστικά τοπία θλίψης πινελιές,
υπογραφές, ματιές, της φρίκης θεατές,
μάσκες φτιαγμένες από χρώμα και γυψόγαζες...
Το ξέρω δεν το άντεχες, εμφανώς σε σκότωνε,
ο κόσμος των ανθρώπων συνεχώς σε πρόδιδε,
το εμπόριο, το αντίτιμο, η απανθρωπιά,
κορίτσια από τη Νιγηρία πουλάνε κάθε ώρα
ψυχή, σώμα, εκδίδονται επί χρόνια,
πατάν’ επί πτωμάτων τα κοινωνικά στρώματα
των μεταναστών, ημεδαπών-αλλοδαπών,
το χαρτί μπαίνει σε τσέπες των αφεντικών,
ονείρων νεκρών ρέκβιεμ του κόσμου,
σε σκουπίδια ψάχνω το χαμόγελο μου...
βλέποντας παιδιά ντυμένα σε κουρέλια,
φράγκα αν είχα θα μοίραζα καρβέλια...
Χαμογέλα... δεν είν’ για τα λεφτά,
το χρυσάφι της ζωής είναι η καρδιά,
καρδιά... απ’ το ‘97
12 χρόνια... word up…

OF THE FACELESS GENERATION

[1st verse]
Looking for the sun, a utopia of freedom,
aged dreams of a faceless generation,
have walked far away roads,
the light doesn’t get here, humanity doesn’t either…
they have passed through boulevards, dark alleys
with graffiti on walls, indelible breaths
in glasses of buses, in train wagons,
in Alexandras St. and Mesogion St….
in every tile of every sidewalk,
you will see lost traces in Patision St.
I remember during the ‘80s in the Drakopoulos grounds
there was a big cage full of parrots…
Slow-moving shadows, remorses of the city,
the schools of Grava look like prisons,
magic nights, faceless moments,
behind Leoforos stadium very deep wounds...
are staying open, April 2004,
I’m holding number 4 brotha,
the eyes wide open... I walked all night
half the city of Athens until the sunrise,
I remember barricades, wild looks,
Stadiou St. filled with burnt shops,
steps of the quill that wrote poems
the flowers of evil, eternal sins,
I’m searching deep inside for nontarnishable feelings…
the look of fire, adolescent experiences…
a sensation of freshness of a solid world,
demonic shapes, the Devil’s look
I do not forget when I persistently stare inside me
to find a place that’s a bit luminous…
urban room, limit of the imagination,
“every painting of yours destroys a borderline...”.

[2nd verse]
The belt is fastened, there is a fight today
daily with the city as an opponent,
Athens, cement, condos,
I count falls in stories of aversion
of a morbid life with mean background,
moods of suppression, the traitor time,
I see signs, codes that have been broken,
feelings, friendships, people that have changed...
Seasons, lamentable, fucked up moments...
some nights in Exarcheia were romantic…
interferences, descriptions, records of a lifetime,
don’t overthink it, it kills, the anxiety, the stress...
Bright nights, I am drawn by the fires
in urban sceneries, touches of sadness,
signatures, looks, spectators of the aversion,
masks made of color and plaster gauges…
I know you could’t handle it, it was obviously killing you,
the human world has been constantly betraying you,
the dealing, the price, the inhumanity,
girls from Nigeria sell every hour
soul, body, they have been prostituted for years,
they stop at nothing, they crush the social classes
of immigrants, of nationals-foreigners,
the money gets in the pockets of bosses,
of dreams dead requiem of the world,
I search in the garbage for my smile…
seeing children dressed with rags,
if I had the money I would give away bread...
Smile... it’s not about the money,
life’s gold is the heart,
heart... from ‘97
12 years... word up…