C21H23NO5

[1st verse]
Των ανθρώπων ύπνωση, χημείες, οράματα,
Αθήνα... καλως ήρθες, μάτια ορθάνοιχτα...
άνθρωποι σαπίζουνε, πληγές, γάγγραινα,
«Ήττα»... της σκέψης ολοκαύτωμα,
ψιλές, dealers, ολόκληρες γενιές
σε κουτάλια με αναπτήρες έλιωσαν όλες...
Όπως σου λέω έκαναν μετά από το Χημείο,
φθηνά ναρκωτικά, αμολύσαν το θηρίο...
Καταστολή του κράτους, πες μου παραμύθια...
κατάλευκα σαν θάνατο για την παραμύθα,
και φίλε μου τους χρήστες οι πολίτες λέν’ αλήτες,
ζόμπι που φυτοζωούν τις μέρες και τις νύχτες...
Όμως εγώ βλέπω παιδιά κατεστραμμένα,
από τις χημείες ολικά εξαρτημένα.
Και που ‘σαι, θυμάμαι... εκείνα τα παιδιά,
σκιές είχανε γίνει, ισχνές του Σατανά...
από τη χαρμάνα, από τον πυρετό,
ζάχαρη καφέ, λιωμένο παγωτό,
άνθρωποι ευάλωτοι, αδύναμοι, ευαίσθητοι,
στα μάτια του κράτους όλοι αναλώσιμοι...
Πλακάκια λερωμένα, από λεμόνια και αίμα,
μας θέλουνε να ζούμε μέσα σε ένα ψέμα,
στοχεύουν στο μυαλό, το είχε πει η Γώγου,
ό,τι δεν ελέγχουν απλά το καταστέλλουν...

[2nd verse]
Κώστα, που είσαι; πειράματα, καψίματα,
τα μάτια σου κόκκινα, σέρνονται τα βήματα,
νωχελικός χορός, σε σέρνει ο ρυθμός,
στα ουράνια πετάς εσύ και ο Διάβολος.
Θυμάμαι στα Εξάρχεια ψιλές να βαράνε
χύμα στον δρόμο πρέζα μαγειρεύουνε,
το ίδιο στον σταθμό στα Άνω Πατήσια,
μέρα μεσημέρι, σε θυμάμαι στα Προπύλαια...
αχνή σαν άγγελος, ολόγραμμα αυτού,
με μάτια σαν τη θάλασσα, σαν του ωκεανού,
σου είχα πει πως θέλω εδώ να σε βλέπω
να ‘σαι και του χρόνου, να περπατάς στο κέντρο...
Ομόνοια-Εξάρχεια, στα γύρω τα στενά,
να ‘σαι υγιής και μακριά απ’ αυτά,
μου είχες πει «το ξέρω, θέλω να ξεκόψω,
όμως δε με αφήνουν ελεύθερη να ζήσω»…
Μου είχες πει πως εγώ «θα προσπαθήσω»,
«θα ανοίξω τα φτερά μου και θα αποδράσω»...
Στα μάτια σου η θλίψη και ένα κενό,
του ψίθυρου προαίσθηση, θρόισμα από φύλλο...
Ελπίζω να ‘σαι εδώ, να είσαι ακόμα εδώ...
τις μνήμες μου μαζεύω όλες μέσα στον ρυθμό...
από τον σταθμό, απ’ όλες τις στοές,
από τις πλατείες που ‘ναι γεμάτες σύριγγες.

C21H23NO5

[1st verse]
Hypnosis of the humans, chemistries, visions,
Athens... welcome, eyes wide open...
humans are rotting, wounds, gangrene,
“H”... holocaust of the thought,
shots, dealers, whole generations
have been melted in spoons with lighters...
They did like I told you after the Chemistry Department,
cheap drugs, they unleashed the beast...
Suppression of the nation, tell me fairy tales...
white like death for the heroin,
and my friend, it’s the users that the citizens call deadbeats,
zombies that vegetate during days and nights...
But I see destroyed children,
totally addicted to the chemistries.
And see, I remember… these children,
they had become shadows, scrawny ones of Satan…
from the deprivation, from the fever,
brown sugar, dried blood on the arm,
vulnerable humans, weak, sensitive,
in the eyes of the state are all expendables…
Tiles filthy from lemons and blood,
they want us to live in a lie,
they aim for the brain, Gogou had said so,
what they do not control they just suppress it…

[2nd verse]
Costas where are you? experiments, burns,
your eyes red, steps are dragged,
indolent dance, dragged by the rhythm,
you fly to the skies, you and the Devil.
I remember in Exarcheia shooting heroin
in the middle of the streets making dope,
the same in the station of Ano Patisia,
in the mid-day I remember you in Propylaia…
dim like an angel, a hologram of the self,
with eyes like the sea, like the ocean,
I had told you that I want to see you here,
next year as well, walking downtown…
Omonoia-Exarcheia, around the alleys,
being healthy and away from all these,
you had told me “I know, I want to cut loose,
but they don’t let me live free”…
You had told me that “I will try”,
“I will spread my wings and I will break free”...
Sadness in your eyes and emptiness,
premonition of the whisper, rustle of a leaf…
I hope you’re still here, still here…
I collect my memories through the rhythm...
from the subway station, from all the arcades,
from the squares that are full of syringes.