ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’90

[1st verse]
Θυμάμαι πρόσωπα, γκρι όμως χωρίς χρώματα,
έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα...
Θυμάμαι όμως μάτια βαθιά να με κοιτάζουνε,
στον χρόνο αδερφέ τα αισθήματα αλλάζουνε...
Πάω σε δρόμους ξέρεις... της πόλης τα στενά
που παίζαμε ποδόσφαιρο σαν μικρά παιδιά,
σε μπάλες που τρυπήσανε/αγόρια πλακωθήκανε,
σε αλάνες που ελεύθεροι δύο φίλοι τρέξανε…
Γυρνάω σε τσαμπουκάδες, σε κυνηγητά,
μια άγρια όλα κρύβαν, αδάμαστη όμορφιά...
Πάω στο ’97, στο ’96…
πίσω σε αναμνήσεις που ο χρόνος δε θα σβήσει...
Φωτοτυπίες, ‘zines, ασπρόμαυρα κουμάντα,
φάκελοι, Air Jordan, και η τηλεκάρτα.
Γυρνάω σε μπασκέτες, σε κτίρια σχολικά
να ακούσω τις φωνές από των ’90s τα παιδιά
που τότε ήταν έφηβοι-χαθήκαμε στον χρόνο...
και γέμισε η καρδιά από τότε πόνο…
Που τότε μία απώλεια μας έκανε να κλάψουμε...
ο ρομαντισμός αδερφέ μου χάθηκε...
Όμως, κάτι πίσω έμεινε και είναι ζωντανό…
το πάθος για ζωή του ’98,
η τρέλα, το θράσος, η δίψα για αλητεία,
η στάση «δε γαμιέσαι...» στην αστυνομία…

[hook]
Δεκαετία του ’90, γλυκιά σαν παραμύθι,
πλέον ίσως να ‘ναι «μικρή, χαζή και ανοήτη»,
κι ας ήμουν 14 αντηχεί στα αυτιά
εκείνο το «σιγά μη με θυμάσαι στα 19..!»...
Δεκαετία του ’90 είσαι ζωντανή…
γράμματα, άρωμα... καθένα και γιορτή,
και αδερφέ μου το «...a teen spirit» τελικά...
όρισε ανεξήτιλα εκείνη τη γενιά...

[2nd verse]
1, 2 πάμε για τους φίλους που χαθήκανε,
που η ζωή σιγά - σιγά μας απομάκρυνε…
για όλους αυτούς που δε θα ξαναδώ…
ζώα, ανθρώπους που πάντα θα αγαπώ…
Προσπαθώ να θυμηθώ αμούστακα παιδιά,
TDK, κασετόφωνα που ήτανε διπλά,
εγγραφές, ήχους, πρώτες ακροάσεις,
τον αναλογικό ήχο δεν παίζει να ξεχάσεις...
Φυσήματα κασέτας-μολύβι τη γυρνά,
σπασίματα στα δόντια/σελοτέιπ σ’ αυτά,
έτσι την έγγραφη προστάτευες, έκανες και νέα
όταν ανακάλυπτες μια μουσική ωραία...
Πάω στον χρόνο πίσω την καρδιά να αγγίξω...
έτος ’94, γυρνάει η σκέψη πίσω
στο ’91, το ’92,
σε χρόνια μακρινά, παιδί γίνομαι μικρό...
στην «Παραδεισένια Πόλη» που ποτέ δεν είδαμε...
κι ας βράδια ατελείωτα παρέα τραγουδήσαμε
για χόρτο πράσινο και κορίτσια όμορφα,
για όνειρα που παραμείναν... όνειρα...
Αίσθηση δροσιάς, Πέτρος-Alex-Νίκος-Κώστας,
Αρσένης, καταλήψεις, το φάντασμα της Ρόζας,
μέχρι το ’98 τα πιο καλά μου χρόνια,
κι ας από BMX έσπασα δύο δόντια...

[hook]
Δεκαετία του ’90, ζωντανές εικόνες,
μπουκάλια πλαστικά κλωτσάγαμε για μπάλες...
Tape trading και αντιγραφή,
βιώματα, κώδικες της Παλιάς Σχολής.
Δεκαετία του ’90, τα εφηβικά μας χρόνια,
έμοιαζε ο κόσμος εικόνες από χρώμα...
μνήμες οι στιγμές, ατίθασες εκρήξεις
των αισθήσεων η θάλασσα έφερε αναμνήσεις...

[outro]
«Τα ’90s δεν είχαν μόνο ομορφιά...
Θοδωρής Γιάκας, Χριστόφορος Μαρίνος...
Όμως, για όσους τα ζήσαμε,
θα είναι οι πιο γλυκές, αυθεντικές μας αναμνήσεις...
Αγάπη... 97.09....
Old School αντικουλτούρα Hip Hop».

’90s DECADE

[1st verse]
I remember faces, yet grey ones, colorless,
I’ve forgotten a whole lot of names…
I still recall, though, eyes deeply staring at me,
through time, brotha, feelings change…
I roam at streets you know… the city’s alleys
where we used to play football as little children,
in balls that got destroyed/boyz got into a fight,
in sandlots that two friends ran freely…
I return to bullying, tags,
they all had a wild, untamed beauty within them…
I return back to ’97, ’96…
back to memories that time will not fade out…
Photocopies, ‘zines, black and white provisions,
folders, Air Jordan, and the phone card.
I return back to baskets, school buildings
to hear the voices of the children of the ’90s,
that were teens back then-we are lost in time…
and the heart was filled with pain ever since…
That a loss made us cry back then…
romanticism, my brotha, is lost…
Yet, something was left behind and is still alive…
’98’s passion for life,
folly, audacity, thirst for vagrancy,
the attitude “fuck you…” towards the police…

[hook]
’90s decade, sweet like a fairytale,
now it may seem “small, silly and stupid”,
even though I was 14, it still echoes in my ears
that “you won’t even remember me at 19..!”…
’90s decade, you’re alive…
letters, perfume… each and everything a celebration,
and, my brotha, that “...a teen spirit” in fact…
has indelibly defined that generation…

[2nd verse]
1, 2 let’s go for lost friends,
that life has driven us away from each other little by little…
for all those I’ll never see again…
animals, people that I will always love…
I try to recall immature boyz,
TDK, tape players that were double,
recordings, soundz, first listenings,
you can’t possibly forget analogue sound...
Tape’s hisses-turning it backwards with a pencil,
breakings on its teeth/adhesive tape on those,
you protected the recording this way, you made a new one
when you found out some nice music…
I go back in time to touch the heart…
year ’94, thought goes back
to ’91, ’92,
in distant years, I turn into a little child…
to the “Paradise City” that we never saw…
even if we have sung together for endless nights
of green grass and pretty girls,
of dreams that have remained… dreams…
Sense of freshness, Peter-Alex-Nick-Costas,
Arsenis, sittings, Rosa’s ghost,
up to ’98 my best years in life,
even though I broke two teeth ‘cause of the BMX...

[hook]
’90s decade, living images,
we were kicking plastic bottles instead of balls…
Tape trading and copying,
experiences, codes of the Old School.
’90s decade, our adolescent years,
the world seemed like images of colour…
moments are memories, rebellious explosions
the sea of senses brought memories...

[outro]
“’90s not only had beauty...
Thodoris Yakas, Christoforos Marinos…
Yet, for those of us who lived through it,
these will be our sweetest, most authentic memories…
Love... 97.09....
Old School anti-culture Hip Hop”.